Przystanek 2. Kościół pod wezwaniem Św. Ducha
Po wzniesieniu murów obronnych kościół św. Michała znajdujący się wewnątrz miasta, który posiadał również szpital, okazał się za mały dla rosnącej liczby ludności. W 1342 zlokalizowano drugi szpital i przytułek dla chorych poza murami, a w 1419 wybudowano przy nim kościół Św. Ducha, zarządzany przez radę miejską. Po pożarach w 1575 i 1602 świątynię odbudowano w stylu tzw. renesansu lubelskiego, z charakterystyczną sztukaterią na sklepieniach w formie geometrycznej sieci. Do gotyckiej nawy dobudowano kaplice boczne, a po kolejnym pożarze w 1733 także podwyższono wieżę z dzwonnicą i wzniesiono barokowy szczyt o falistych gzymsach.
Najcenniejszym skarbem kościoła św. Ducha jest obraz Matki Bożej, od XVII wieku czczony jako cudowny wizerunek płaczący krwawymi łzami.
