Przystanek 7. Kościół pod wezwaniem Św. Piotra i Pawła oraz Klasztor Kapucynów
Kościół został wzniesiony w latach 1726–1733 według projektu Karola Baya w stylu baroku toskańskiego dla sprowadzonego przez księcia Karola Sanguszkę zakonu kapucynów. Na skrajnych częściach prostej fasady ograniczonej parami toskańskich pilastrów umieszczono figury patronów świątyni, a nad wejściem – XIX–wieczne przedstawienie Chrystusa Ukrzyżowanego i św. Franciszka. Wystrój i wyposażenie kościoła są dość skromne, wykonane według zakonnej reguły. Barokowe ołtarze nie posiadają polichromii i złoceń. W 2. połowie XIX wieku od wschodu dobudowano neogotycką kaplicę pod wezwaniem Adoracji Najświętszego Sakramentu – znakomity przykład reminiscencji gotyckich elementów architektonicznych.
W zakrystii kościoła przechowywany jest XVII–wieczny obraz nieznanego artysty, przedstawiający Sen Leszka Czarnego, nawiązujący do znanej lubelskiej legendy.
