Przystanek 6. Plac Katedralny

           Plac przed lubelską archikatedrą pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty został utworzony na początku XIX wieku w wyniku rozbiórki części zabudowań klasztornych jezuitów, którzy zostali tu sprowadzeni w 2. połowie XVI wieku. Budowa kościoła rozpoczęła się w 1586 według projektu włoskich architektów Jana Marii Bernardoniego i Józefa Briccio na wzór rzymskiego kościoła Il Gesu. Jest to jedna z pierwszych świątyń na ziemiach polskich wzniesiona w stylu barokowym. Najcenniejszym dziełem sztuki jest polichromia wnętrza kościoła, zakrystii i skarbca, zaliczana do najlepszych realizacji iluzjonistycznych fresków późnobarokowych, wykonana przez Józefa Meyera w latach 1756-1757. Na sklepieniach ukazano sceny z Pisma Św. o charakterze dydaktycznym, wizerunki świętych oraz iluzjonistyczne elementy architektoniczne.

           Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 opiekę nad zabudowaniami przejęli trynitarze, nie mogąc sprostać jednak zadaniu utrzymania tak dużego obiektu, wkrótce opuścili miasto. Śladem ich obecności jest nazwa neogotyckiej wieży stojącej na placu, zwanej Trynitarską. Autorem w XIX wieku przebudowy wieży oraz sześciokolumnowego portyku na fasadzie archikatedry jest włoski architekt Antonio Corazzi.

           Dzisiejszy widok zabudowy przy placu Katedralnym jest wynikiem częściowej rekonstrukcji i licznych prac konserwacyjnych. W czasie bombardowania miasta w 1939 na kościół spadło dziesięć bomb, niszcząc sklepienie w zakrystii akustycznej, portyk Corazziego, jedną z wież w fasadzie i dach. Uszkodzeniu uległy także budynki dawnego kolegium jezuickiego oraz Wieża Trynitarska.