Przystanek 2. Kościół Ewangelicko – Augsburski pod wezwaniem Św. Trójcy

           Pierwszy zbór założono w Lublinie w 1570, jednak prześladowani przez katolików ewangelicy przenieśli się wkrótce do podlubelskich Piask. W latach 1785–1788 dzięki przywilejowi króla Stanisława Augusta Poniatowskiego wybudowano w Lublinie świątynię ewangelicko–augsburską. Niewielki klasycystyczny kościół odznacza się skromną szatą architektoniczną i prostotą dekoracji. W surowym wnętrzu znajduje się obraz z 1628 ze scenami Ostatniej Wieczerzy i Ukrzyżowania. Obecność malowidła w świątyni ewangelickiej jest tu wyjątkiem, ponieważ według tradycji nie może być obiektem kultu. Na uwagę zasługuje jeden z największych polskich i europejskich zbiorów blaszanych epitafiów trumiennych, poświęconych polskiej szlachcie ewangelickiej oraz zasłużonym mieszkańcom Lublina.

            Obok kościoła zachowały się również nieliczne nagrobki ewangelickie z klasycystycznymi motywami architektonicznymi.