Kościół Dominikanów

           Kościół Dominikanów pod wezwaniem św. Stanisława BM i Krzyża Świętego ufundowany przez króla Kazimierza Wielkiego w 1342, utracił, po przebudowie po pożarze Lublina w 1575, cechy gotyckie – zrezygnowano z dwóch gotyckich szczytów, a szczyt frontowy uzyskał formę późnorenesansową. Lubelski murator Rudolf Negroni, który kierował pracami budowlanymi, zachował pierwotne, późnogotyckie wnętrze dodając w stylu renesansu lubelskiego nowe sklepienie i fasadę. Wokół wnętrza kościoła w ciągu kilkudziesięciu lat dobudowano 11 kaplic.

           Jednym ze szczytowych osiągnięć renesansu lubelskiego jest wyjątkowo bogata dekoracja stiukowa pokrywająca od wewnątrz kopułę kaplicy Firlejowskiej. Umieszczono w niej uskrzydlone putta, popiersia męskie i kobiece wyrastające ze stylizowanego ornamentu roślinnego u podstawy latarni oraz kartusze z herbem Firlejów. We wnętrzu kaplicy, na jej wschodniej ścianie, znajduje się piętrowy renesansowy nagrobek Piotra i Mikołaja Firlejów. Dekoracja sztukateryjna, ale skromniejsza, w stylu renesansu lubelskiego pokrywa również sklepienie kaplicy Bractwa Różańcowego (Ossolińskich). Profile żeber stiukowych są tu zdobione liśćmi roślin i astragalem, a więc są zupełnie inne niż w przeciwległej kaplicy Firlejów. W pendentywach kopuły są cztery głowy aniołów, różniących się od siebie innym sposobem plastycznego opracowania ich skrzydeł.