Dominów

dawna siedziba właścicieli pobliskiego Głuska – Głuskich i Gałęzowskich 

           W źródłach pojawia się w 1409 roku, ale jego początki należy przesunąć co najmniej na XIV wiek. W 2. dekadzie XV wieku miał co najmniej czterech dziedziców, braci: Stanisław, Dziersław, Piotr i Wojciech. W następnych latach dochodziło do kolejnych zmian własnościowych. W latach 1447-1484 z Dominowa pisał się między innymi Prandota, burgrabia, a następnie sędzia grodzki lubelski. W 1447 roku wieś została zalana wodami stawu w Abramowicach. W 1600 roku dziedzicem Dominowa był Stanisław Wierzbicki, zaś w latach 1622-1636 wieś należała do Mikołaja Iwickiego herbu Kuszaba/Paprzyca i jego syna Stanisława. Przed 1644 rokiem dobra nabył Stanisław Mikołaj Sariusz Skórkowski, sędzia ziemski stężycki, z żoną Zofią z Krasińskich. Do roku 1693 dziedzicem był ich syn Jan Skórkowski, zaś w latach 1707-1711 posesorem (może tylko zastawnym) był już Jan Franciszek Dymidecki, który w nieznanych okolicznościach został zabity po powrocie z Trybunału Skarbowego w Radomiu. Wdowa Katarzyna oraz Michał Dymidecki, jego brat i sukcesor, sprzedali dobra Felicjanowi Eleuteremu Gałęzowskiemu. 

           W 1827 roku było tu 10 domów i 57 mieszkańców.

           W Dominowie znajdował się duży murowany dwór, znajduje się tu również murowana kapliczka wzniesiona w 1867 roku.

           Dominów w 1989 roku znalazł się w granicach miasta Lublina. 

źródła:

Lublin. Przewodnik, Lublin 2014
Lublin. Przewodnik, Lublin, Lublin 2012  

Irena Kowalczyk, Zwiedzamy Lublin przewodnik, Lublin 2011

Lublin. Historia dzielnic. W 700 rocznicę lokacji miasta, praca zbiorowa, Lublin 2017

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1890