Opis kamienicy
Kamienica znajduje się we wschodniej pierzei Rynku Starego Miasta w Lublinie, oznaczona jest numerem 12. Jest to budynek czterokondygnacyjny, podpiwniczony, założony na planie czworoboku. Niewielkie odkrywki murów wskazują, że zbudowany jest z cegły i kamienia. Od podwórza przylegają do niego krótszymi ścianami dwie oficyny, umiejscowione po obu stronach podwórza. Trzypiętrową fasadę pozbawioną podziału na przęsła wieńczy attyka grzebieniowa oddzielona gzymsem. Dekorację fasady stanowią bogate obramienia okienne w postaci pilastrów hermowych, kartuszy, przedstawień fantastycznych zwierząt, roślin, masek i główek anielskich.
Kamienica posiada rozległe piwnice, które znajdują się również pod lewą oficyną. Układ ich pokrywa się na ogół z rozlokowaniem pomieszczeń na parterze. Posiadają masywne kolebkowe sklepienia z cegły i kamienia wapiennego. Liczne korytarze piwniczne prowadzą (obecnie zamurowanymi przejściami) do piwnic sąsiedniego domu.
Wnętrze kamienicy na parterze składa się z wysokiej sieni przekrytej sklepieniem kolebkowym z lunetami. Po lewej stronie domu znajduje się mniejsza izba z jednym oknem i podobnie jak sień, ze sklepieniem kolebkowym. Za nią umieszczona jest klatka schodowa prowadząca na wyższe kondygnacje. Prawą stronę budynku zajmuje większa izba z dwoma oknami, przez która prowadzi przejście do niewielkiego pomieszczenia od strony podwórza.
Na pierwszym piętrze układ pomieszczeń odpowiada na ogół parterowi, ale wnętrze jest już dwutraktowe. Znajdują się tu dwie izby. Większa, trzyokienna zajmuje powierzchnię taką jak sień i lewa izba na parterze. O charakterze reprezentacyjnym tego pomieszczenia świadczą nie tylko rozmiary, ale także drewniany strop belkowy i dwie międzyokienne kolumny z białego kamienia, ustawione na kwadratowych, murowanych podstawach i wtopione w mur 1/3 swej objętości. Trzony kolumn o wydatnych entazis wspierają się na profilowanych bazach. Dolną część, około 1/3 trzonu zajmuje zniszczona już, płaska dekoracja roślinno–wstęgowa, natomiast górna jest głęboko kanelowana. Obie partie oddziela od siebie pierścień, ujęty w dwa półwałki i ozdobiony rozetami. Kolumny zakończone są kapitelami w formie uskrzydlonych główek putt, po dwie na każdej głowicy. Podobnie wyglądają pilastry umieszczone na ościeżach wnęk okiennych. Płyciny wypełnione są mało już widocznym ornamentem podobnym do tego na kolumnach. Podobnie także, na kapitelach umieszczone są główki putt. Wnęki okienne zamknięte są łukiem segmentowym.
Strop sali stanowi trzynaście belek sosnowych o wyprofilowanych narożach. Trzy środkowe posiadają rzeźbioną koncentryczną dekorację. Na jednej z nich widnieje ponadto gmerk właściciela z inicjałami S.K. oraz data 1597.
W południowej ścianie, we wnęce łuku koszowego znajdują się drzwi prowadzące do sąsiedniej, mniejszej izby dwuokiennej. Posiada ona taki sam wystrój jak izba po lewej stronie domu, z analogicznie umieszczoną kolumną między oknami i stropem, który na środkowej belce posiada motyw sześciopłatkowego kwiatu ujętego w koło. Z izbą tą, tak jak na parterze, sąsiaduje małe pomieszczenie z oknem od strony podwórza.
Układ pomieszczeń na drugim piętrze jest powtórzeniem pierwszego. Wnętrza obydwu sal są jednak dużo skromniejsze, bowiem nie posiadają kolumn.
Trzecie piętro posiada nieco inny rozkład, ze względu na późniejsze wybudowanie. Znajdują się tu trzy niskie pokoje, dwa z nich umiejscowione są od frontu, każde z dwoma oknami, oraz jedno niewielkie pomieszczenie, także z dwoma oknami, od podwórza. Ponieważ kondygnacja ta jest nowa, nie wykazuje żadnych walorów artystycznych.
